Blog

De vierentwintigste

24 mei 2018

Weet je nog, vorig jaar om deze tijd? Weet je nog dat stukje dat ik schreef op de finca, over poes Malta die is opgegeten door een adelaar? Ruim een jaar geleden… Dat was niet de afspraak, weet je nog? Hier schreef ik immers dat ik weer wekelijks zou bloggen. Dat was afgesproken. Maar ik schreef ook: ‘Elke week een nieuw stukje! Of elke twee weken, als dat zo uitkomt. Soms lopen de dingen anders dan je denkt.’

Afgelopen jaar liep bijna alles anders dan je denkt, dan ik dacht, dan wie dan ook ooit had kunnen denken. Ajax zou vanavond nog de Europa League winnen, ik had nog geen hartaanval gehad (jawel, het was wél een hartaanval!), de onvergetelijke bruiloft van L. & M. moest nog plaatsvinden, hun verhuizing naar Bokki-Wokki lag zelfs nog in de verre toekomst, de liefdevolle Haagse Beweging ‘Marts Hart Open’ zou pas op 5 augustus in vermomming van start gaan, en het aanstaande vliegbrevet van vriend R. leek nog een toegangsbewijs tot het paradijs van onvervulde verlangens, in plaats van een gitzwart ticket naar ontroostbaar verdriet.

En nu is het weer 24 mei. Na die ene in 1995 en die van vorig jaar. De laatste jaren ging ik in mei altijd naar Mallorca. Om te schrijven aan weer een nieuw boek, om uit te rusten, bij te bruinen en om vriend Richard te zien, die ik hier tot nu toe altijd vriend R. ben blijven noemen. Dit jaar ben ik niet op Mallorca, omdat Richard er ook niet meer is, en waarom ik daar uitgerekend vandaag zo veel moeite mee heb weet ik niet. Ik zou er zo graag weer zijn, om met Sophia en Gina te spelen, om sla met eigen olijfolie te proeven, te barbecueën, moerbeien te eten en om de zoute tranen van Prinses G. te helpen stelpen, maar ik kan het niet. Nog niet. Marts hart is dan weliswaar weer open, maar dat neemt het gemis van mijn vriend niet weg. Misschien helpt dit rommelige stukje me vanaf vandaag, de vierentwintigste, weer een beetje op weg. Want er moet vooruitgang zitten in het leven, weet je nog?