Blog

Scudetto

5 februari 2009

‘Coach, kijk!’ kirt Non I. met lichte verbazing wanneer we na afloop in het clubhuis van onze aanstaande shirtsponsor de foto’s bekijken. ‘Je hebt een beetje een buikje op deze foto!’ Ze lacht vals en laat snel mijn camera met alle foto’s aan de andere Nonnen zien. Meedogenloos zijn ze, binnen en buiten het veld. Dat is maar goed ook, want alleen met zo’n mentaliteit word je kampioen. Sputteren dat ik ook al heel oud ben en geen vierentwintig meer en dat ik er volgens mij nog kneiterstrak uitzie voor mijn leeftijd heeft geen enkele zin, dus ik doe er het zwijgen toe. De resultaten spreken voor zich.
De afgelopen maanden hebben we onszelf opgesloten in een trainingszaal, als het Bankras-model van de gouden olympische volleyballers van 1996, om onze missie te volbrengen: kampioen worden van de Eerste Klasse A. Eindeloos waren de oefeningen: rondo’s, aannemen, kappen, draaien, kaatsen, afwerken op goal, het Haakje van Cruijff, push-ups, sit-ups, duurloop, Coopertest, video-analyses… Het regime was strak, de vrijheid beperkt. Maar er werd niet geklaagd, het doel heiligde alle middelen en mocht niet uit het oog worden verloren. Gegeten, geslapen en gestudeerd werd er niet meer, relaties stonden onder hoogspanning, op stiekem kroegbezoek stonden lijfstraffen, alcohol was een vies woord geworden.
Na de eerste verloren wedstrijd (5-4, zonder vaste keeper en zonder wissels) was de boodschap duidelijk: kampioen worden doe je met z’n allen, niet met lukraak flierefluitend een partijtje mee hobbelen. Die boodschap kwam aan. Er is sindsdien geen wedstrijd meer verloren. En zo stond gisteren de Kampioenswedstrijd op het programma tegen de Amsterdam Giants, tegen wie we de heenwedstrijd met 1-1 gelijkspeelden. Lastig genoeg dus, deze klus. Ouders langs de lijn, spanning op de gezichten, vrienden en overige familie met spandoeken en toeters, wedstrijdbespreking in de bus erheen, pasta met biefstuk en massage twee uur van tevoren, alle voorwaarden waren geschapen er een meesterlijke wedstrijd van te maken. Vanaf nu moesten ze het zelf doen.
Dat deden ze. Met een 3-1 overwinning was de eerste Scudetto een feit. De Kampioensschaal werd uitgereikt, de Jip en Janneke-champagne vloeide rijkelijk, de foto’s voor het plakboek werden gemaakt en eindelijk mocht ik het afzichtelijke shirt uittrekken, onderdeel van de weddenschap dat we kampioen zouden worden. Belofte maakt schuld.
‘Coach, op naar de volgende titel!’ proosten ze er in de kroeg op los. ‘We gaan toch wel gewoon dinsdag weer trainen?’ klinkt het als uit één mond. Ik probeer mijn tranen van trots weg te slikken en knik. Dinsdag gaan we gewoon weer trainen. Met alle plezier. Buikje of geen buikje.