8 november 2010
‘Zag je die koe net schijten?’ vraagt broer S. onderwijzend terwijl we gestaag door het koperen Bourgondische landschap rijden. Niemand op de weg, als altijd.
Ik knik, ik zag de koe schijten.
‘En wat viel je daarbij op?’
‘Ze poepte keutels,’ zeg ik bedeesd als een schoolkind.
‘Precies! En weet je hoe dat komt? Omdat een Franse koe niet de hele dag wordt volgepropt met rotzooi in haar voeding zoals koeien in Nederland, die daardoor diarree krijgen en hun leven lang koeienvlaaien produceren. Franse koeien poepen gewoon echte keutels. Omdat ze hier goed te eten krijgen, kijk maar hoe fijn ze staan te grazen! Omdat Fransen van lekker eten houden, geven ze hun koeien ook lekker eten. En daarom hebben ze geen diarree.’ Weer wat geleerd.
In de achterbak schudden de dozen wijn heen en weer, het geluid klinkt zo lekker en zo vertrouwd dat ik zou willen dat er een cd van bestond die ik thuis kon opzetten, zoals je ook cd’s met regengeluid hebt. Champagne en geweldige bourgogne hebben we al, en er zal nog wat Chablis bijkomen, en wie weet nog wat verrassends uit Irancy, rood of wit. Iemand moet het doen mensen.
Pa en broer F. bestuderen het reisschema nogmaals. We zijn op de goede weg. Letterlijk, want we gaan naar Michel Troisgros, de Franse top-chef die ons zal laten proeven wat hij allemaal met zuren kan. Donderdag aten we al bij Bernard Loiseau, althans in zijn restaurant, want zelf leeft hij niet meer: toen hij zijn derde Michelinster dreigde kwijt te raken, schoot hij zichzelf met een geweer door de kop. Achteraf niet echt nodig, want hij behield zijn drie sterren. Patrick Bertron heeft het nu overgenomen, en hoewel zijn Menu Délice heerlijk was, misten we toch wat verfijning en verrassing. Het vermoeden bestaat dat we na acht jaar Gastronomische Wijntrips officieel verwende snobs zijn geworden, maar daar kunnen we dan even niets aan doen. In de tussentijd bedenken we de ene na de andere briljante oplossing voor extra bezuinigingen voor het nieuwe kabinet (één meter minder water in het diepe van alle zwembaden, niet meer dan twee dieren per soort in een dierentuin, ophouden met het opleiden van talentloze mensen, van alle auto’s driewielers maken, extra accijns heffen op waterstofperoxide, om maar eens wat te noemen) en nemen we het er nog maar eens goed van.
Nog meer dozen belachelijk goede wijnen, niet minder dan acht Michelinsterren, vochtige ogen van het weergaloze menu van Troisgros, overstekende hertjes, onophoudelijke ‘déviations’ en gierende lachsalvo’s later is onze jaarlijkse rechtse hobby weer ten einde. Laat er nooit, echt nooit een einde aan komen.