14 maart 2011
Je kunt een boel van Noam Chomsky zeggen, maar niet dat deze 82-jarige als een lusteloze bejaarde de wereld aan zich voorbij laat gaan. Tijdens zijn lezing ‘Contours of Global Order: Domination, Instability and Xenophobia in a Changing World’, gisteren in de Westerkerk, hield hij moeiteloos 900 man twee uur onverstoorbaar aan de stoelen en houten kerkbankjes gekluisterd. Als de organisatie niet voor een pauze had gezorgd, was hij vermoedelijk tot diep in de nacht doorgegaan.
Het gekke is: ik heb geconcentreerd naar hem geluisterd, alle afleiding om me heen geprobeerd te negeren (langslopende opgewonden studentenmeisjes met een overduidelijke voorliefde voor intellectuele oudere mannen; niet meer zo jonge beroepsactivisten met van die eigenaardige Chineesachtige petjes VoorTegenDeAntiAnarchismePreventie op; broer S. die naast me als een vijfjarig kind tijdens zijn eerste operavoorstelling zat weg te dommelen), de galmende krasse woorden van Chomsky in de koude kerk werkelijk een voor een getracht op te vangen, maar desondanks dacht ik die hele tijd eigenlijk maar één ding: ‘Kijk nou! daar zit Noam Chomsky, de beroemdste taalwetenschapper en politiek activist ter wereld!’ Alsof ik een popconcert bijwoonde van een bejaarde rockster die ieder moment het leven zou kunnen laten en nu nog een laatste wereldtournee maakte, en die ik dus ten minste een keer in mijn leven in levenden lijve moest hebben gezien. Eigenaardig. Ook eigenaardig was dat ik de indruk had dat ik hierin niet alleen was.
Godzijdank waren er meer dan genoeg videocamera’s die Chomsky’s lezing uit alle hoeken hebben opgenomen zodat ik alles op een mooie dag hier nog eens rustig terug kan zien en horen. Eén uitspraak is me hoe dan ook bijgebleven: ‘Echte macht is gebaat bij rust,’ zei hij, ‘daarom komt de huidige onrust in de Arabische wereld de Westerse democratische machten, in tegenstelling tot wat ze beweren, buitengewoon slecht uit.’ De spijker op z’n kop. Macht is natuurlijk heerlijk, als het maar geen gedoe oplevert.