Blog

401,69

25 januari 2009

Het leek een buitenkansje: De Grote Schrijver uit New York had zijn oude computer waarop hij veel van zijn Grote Romans heeft geschreven op eBay te koop aangeboden, zo las ik op zijn website. Zijn laatste roman heb ik net uit, en behalve dat hij veel te dik was, boeide hij me vooral een stuk minder dan zijn vorige, dat in mijn ogen zijn meesterwerk was. Maar die was dan ook nog op zijn oude computer geschreven, wat wellicht een boel verklaart. En die computer stond nu te koop!
Het startbod was 199 dollar, voorwaar een koopje voor zo’n verzamelstuk inclusief printer, router én een verborgen gedichtje op de harde schijf. ‘Maar Mart, je hébt toch al een computer?’ Jahaaaa, maar wat geeft dat nou? Soms moet je investeren in iets waarvan je pas later weet wat de werkelijke waarde ervan was.
Hoe ik het apparaat vanuit New York naar Amsterdam zou krijgen was van later zorg. Wie weet zou ik het wel zelf bij de Schrijver komen ophalen, altijd leuk, of ik kon vriendin K. vragen, die in New York woont. Maar eerst kwam het aan op het winnen van de bieding. Hoeveel zou het uiteindelijke bod zijn? En wat had ik ervoor over? Driehonderd dollar? Vierhonderd? En waar haalde ik zoveel geld vandaan in tijden als deze? Als partners in crime vielen broers S. en F. af. ‘Wat moet je met dat ding? Hij is meer dan zes jaar oud,’ vergaten zij de waarde van de Lol mee te rekenen. Vriendin S. daarentegen was tot mijn grote vreugde meteen enthousiast. Onmiddellijk werd ze lid van eBay en plaatste een bod, drie uur voor het einde van de veiling. Toen begon het wachten.
We stonden bovenaan, keken af en toe of we onze koppositie niet verloren en telden de uren af met tomatensoep en een slechte film. Het werd laat, over enkele minuten liep de veiling af en nog altijd waren we de hoogste bieder! Ons maximumbod was 401,69 dollar, maar op dertig seconden voor het einde was 253,68 nog meer dan genoeg om de computer de onze te maken – een buitenkansje!
We verversten de pagina iedere vijf seconden, de spanning was ondraaglijk. Zou iemand nog overbieden op dit late uur? Nog! Tien! Seconden! En! We! Hadden! Hem! En toen stond het er, in vette letters: ‘You have been outbid. Please place new bid to win.’
Pardon? Op vier seconden voor het einde was iemand toch nog over onze 401,69 dollar heengegaan met slechts vijf dollar! En er was geen tijd meer een nieuw bod te doen, we waren overboden, het buitenkansje ging aan onze neus voorbij – voor 406,69 was de computer niet van ons… De verslagenheid bij S. was groot, de stilte in de kamer indrukwekkend. Sprakeloos waren we door zoveel onrecht en onmacht. ‘Nou, dan ga ik maar eens,’ mompelde ik en we namen in stilte afscheid. In de donkere nacht fietste ik door de Van Woustraat naar huis, mijn ogen gleden langs de ramen. Hoofdschuddend. Sommige buitenkansjes blijven onbenut en glijden door je vingers zonder dat je precies kunt achterhalen wat er is misgegaan.