15 februari 2008
Vijf jaar geleden kreeg ik voor het laatst een Valentijnskaart. Zoals het hoort, had ik geen idee van wie de kaart afkomstig was. Nog steeds niet trouwens. Het was zo’n gratis Boomerang-kaart, misschien op een dronken nacht uit het rek van een nachtcafé geplukt en in een overmoedige bui bij mij in de bus gegooid. Op de voorkant stond een afbeelding van een kassabonnetje met daarop: ‘How about it, baby? Kaarsen 12 st: 3,85. Bordeaux 0,75L: 4,99. Partycrackers: 1,79. Vaseline Extra: 1,99.’ Dat laatste was waarschijnlijk geestig bedoeld. Op de achterkant had de afzender drie dikke kussen met verse lippenstift gezoend, een hartje getekend en er met pen naast geschreven ‘you blow my mind, every time -x-’. In tijden van liefde en onzekerheid is Engels voor veel mensen de voertaal, zeker als het een geheime liefde betreft. Sindsdien houdt Valentijn zich stil, althans voor mij.
Ook gisteren heb ik niets van de goede man vernomen. De tijden van stille liefdes zijn blijkbaar voorbij. Ik hoopte mijn troost te halen uit een overwinning met mijn Vliegende Nonnen, nu onze eerste wedstrijd in de Eerste Klasse op het programma stond. Helaas. Zelden heeft een team de overwinning meer verdiend dan wij, maar ook hier liet het geluk ons in de steek. De eerste nederlaag was met 6-4 een feit. Een troostbiertje met Nonnen I. en S. in Wildschut was wel op zijn plaats. Binnen in het café zaten wat pubers hun eerste Valentijnsbiertje te drinken, met de onvermijdelijke kotspartij van een van hen tot gevolg. Drie glazen bier bleken te veel voor het vijftienjarige schaap, dat nu rillend van de kou buiten op het bankje voor het raam de giftige alcohol uit haar iele lichaam trachtte te spugen. De manier waarop zij werd getroost en verzorgd door haar vrienden was ontroerend. Met snel van huis opgehaalde slaapzakken, mutsen en handschoenen werd ze warm gehouden, in de hoop dat ze snel weer nuchter werd en naar huis kon. De arm van haar vriendje over haar schouders was er een van liefde. Dat gaf hoop.
Thuis lag er geen kaartje van een stille aanbidder op de mat. Mijn antwoordapparaat was leeg, het enige sms’je dat ik ontving was een afzegging van een borreltje. Ik opende de inbox van mijn e-mail. Tussen vier zakelijke berichten zat een uitnodiging om een vriend toe te voegen als contact op LinkedIn. Ik klikte op ‘accept’.