12 november 2007
De laatste keer dat ik haar zag, lag ze omgekeerd in bed. Haar hoofd aan het voeteneind, haar voeten op de plek van haar kussen. Zo wilde ze het, dan kon ze nog een laatste keer naar de lucht buiten kijken, in plaats van naar het baksteen van de buren. Ook hier hield ze de regie in handen. Vijf jaar geleden alweer, volgens de genadeloze kalender, maar het voelt nog altijd als vorige week.
Gisteren keerden we terug van ons traditionele Culinaire Wijntripje, dit jaar naar de Bourgogne. Godzijdank was de verkoudheid over – lang leve Klacid SR – en kon ik al het heerlijks proeven, inladen en mee naar huis nemen. De dozen staan nog op de grond. Het wordt langzaamaan tijd voor een klimaatkast, of een cave. Of allebei. Later op de avond, in bed, gleden de gedachten even terug naar de onbeschrijflijke bezoeken aan de heren Bocuse en Blanc, kaboutertje Gloeilamp, De Rookstoel en Brasserie BresBros te Bresse. Wie blijft lachen en lekker eten, kan het leven niet verleren. Laten we voor altijd zo veel mogelijk fantastische flessen ontkurken, alle jaren weer, tot we niet meer kunnen, omdat we niets anders kunnen doen, behalve jou zo blijven herinneren.