28 mei 2010
‘Angel draagt nooit onderbroeken,’ zegt ze. Hadden we net besloten ooit een boek te gaan schrijven vol Afgeluisterde Gesprekken op het Terras, begint vriendin L. zelf met een ijzersterke openingszin voor zo’n afluisterverhaal. Het vervolg van het verhaal over Angel is meesterlijk, maar niet om hier nu na te vertellen.
Ik moet nog steeds hikken van het lachen als het ineens zacht begint te regenen. Verbaasd kijken we op ons horloge om te zien of het soms alweer november is geworden, maar nee, het is echt nog steeds eind mei. ‘Wil jij naar binnen?’ Ze schudt van nee. We blijven allebei koppig zitten. ‘Zouden ze hier champagne hebben?’ vraagt ze dan. Ook niet. Op de kaart staat alleen weer van dat domme prosecco vermeld. ‘Ook goed. Als er maar boebels in zitten.’ Ze staat op en even later staan er twee van die Hema-glaasjes inferieure witte bubbelwijn op tafel. Een is een maatje groter dan het ander. Ik mag de grote. Dan vraagt ze: ‘Heb jij weleens een Broodje Zeedijk gegeten? Dat is met kipfilet en een of andere kledder onduidelijke warme saus erop. Daar verkoopt de slager en tweeduizend van per week. Niet normaal toch?’ Ik proest de prosecco door m’n neus. Donderdag lachdag, en de zon breekt door.