Blog

Mouria

17 mei 2017

Malta is opgegeten door een adelaar. Gewoon, zo uit de tuin geplukt en weggevlogen. Hoe kan ze anders zijn verdwenen? Goed, misschien door een buizerd, een kiekendief of een rode wouw – die zie je hier op Mallorca veel – maar een andere verklaring heeft Prinses G. niet voor het plotseling verdwijnen van haar lievelingskat. Haar andere kat, Cyprus, heeft ze onlangs (uit voorzorg?) meegenomen naar Hongarije, waar ze werkt als ze niet op haar goddelijke finca hier in Binissalem zit. Vriend R. vermoedt dat Malta gewoon buiten de tuin is aangereden door een auto. “Maar zeg dat maar niet tegen G. Veel te voor de hand liggend. Haar leven moet zo Disney mogelijk.”

Die tuin is zo groot als een voetbalveld, met eindeloos uitzicht op sinaasappelbomen, citroenbomen, vijgenbomen, abrikozenbomen (de rijpe abrikozen pluk je zo van de takken), olijfbomen, kersenbomen, sierdruiven en zelf aangeplante druivenstokken (“Daar ga ik mijn eigen wijn van maken,” zei R. vorig jaar. Lach hem niet uit: hij perst ook zijn eigen olijfolie), laurier, rozen, cactussen, amandelbomen, en wat mij betreft het pronkstuk: een schitterende moerbeiboom. Zoals altijd eind mei geeft ze (inderdaad, ze is een vrouwtje) haar vruchten prijs, elke dag is ze weer zwarter van rijpe moerbeien dan de vorige. Niet alleen vogels doen zich eraan tegoed, ook de twee honden Sophia en Gina (vernoemd naar de twee beroemde Italiaanse actrices) slobberen ze smakelijk van de grond, terwijl de nieuwe poezen Dakar en Leo zich uitgebreid door de gevallen beien rollen en me steeds laten schrikken als ik hun rode vachtjes zie omdat ik denk dat ze gewond zijn.

Mijn eerste boek, Oranje Lukraak, verscheen in 2004 bij uitgeverij Mouria, Grieks voor moerbei. Het geeft deze boom onbewust een zekere gunfactor ten opzichte van andere bomen, maar ook zonder deze wetenschap vind ik haar prachtig. En heerlijk. Ik kan er niet van afblijven. Terwijl het manuscript van mijn laatste boek nog geduldig bij de uitgever wacht op publicatie, schrijf ik met uitzicht op de moerbeiboom verder aan mijn nieuwe boek, maar af en toe loop ik erheen om wat beitjes te plukken. Het moerbeibloed loopt langs mijn lippen, gulzig pluk ik de boom kaal, als een hongerige adelaar. Zou Malta dan toch…?