25 september 2009
‘Dit is Vicky León,’ zegt Batigol. ‘Maar het belangrijkste is de revolutie.’ Ik knik en kijk naar het meisje dat naast hem staat en dat ik op geen enkele manier herken. ‘We moeten opschieten. Ze komen eraan,’ zegt hij en hij gaat voorop. Vicky León en ik volgen hem. De bussen staan aan de andere kant van het pakhuis en we moeten onze spullen nog pakken uit de slaapkamers met die enorme stapelbedden aan het einde van de gang. Waarom liggen die dan ook allemaal daar? Ik ren achter Batigol aan, steeds hoger langs de trappen van het pakhuis. Wanneer ik omkijk zie ik meneer Waardenburg, het schoolhoofd van mijn lagere school, woest de trappen oprennen. Wat moet die van me? Wat heb ik gedaan? En hoe heette zijn zoon toch ook alweer? Herman? Hendrik?
‘Niet bang zijn, gewoon springen,’ zegt Batigol als we uit het raam naar beneden kijken. Onder ons staan ronkende bussen. Ze staan op het punt te vertrekken, waarheen weet niemand, maar wij moeten mee, op het dak. We zullen inderdaad moeten springen. ‘En denk erom: het belangrijkste is de revolutie. Onthoud dat goed.’ Overal waait stof en zand, het is hier bloedheet volgens mij, en Vicky León is nergens meer te bekennen. Mijn rugzakje is behoorlijk gekrompen, die was echt veel groter toen ik hem pakte. Wanneer was dat? En wat zit erin? ‘Je mag alleen het belangrijkste meenemen, je hebt niet veel nodig.’ Batigol is zeker van zijn zaak, dat is duidelijk. Volgens mij zijn we gesprongen, want we zitten op het dak en rijden weg, de broeierige stofwegen van Argentinië op, geen idee waarheen, maar niemand houdt ons tegen. Ik houd me stevig vast aan de stangen op het dak van de bus en wil iets vragen aan Batigol, maar die zie ik nergens meer. Zul je ook altijd zien.
Mijn hoofd tolt en ik heb een vreemde smaak in mijn mond. Voor ik ging slapen gisteren, heb ik met vriend J. en vriendin N. eigenaardige kaasfondue gegeten, geserveerd in een uitgeholde broodbol, met stukjes wortel, radijs en reepjes paprika. En Batigol uit Buenos Aires was eergisteren jarig, net als vriendin J. die daarom samen met vriendin L. (die vandaag jarig is) gisteren een borreltje gaf om dat te vieren. Wijn, bier, champagne. En volgens mij was ik niet heel laat thuis. Ik had nooit die kaasfondue moeten nemen. Een andere verklaring heb ik niet. Maar het belangrijkste is inderdaad de revolutie. Op naar Buenos Aires dan maar. Komt wel.